Het kopen van een bh

Een kort verhaal over een alledaagse bezigheid

We waren uitgenodigd voor een huwelijksfeest met een dresscode: pastel chic. Maar – zo had de bruidegom ons gezegd – daar hoefden we ons helemaal niet aan te houden, want zelfs zijn eigen moeder had een jurk gekocht die helemaal niet binnen het thema viel. Hij bracht het nieuws vrolijk, maar het klonk toch alsof er iemand was geweest die dat vervelend vond. Ik wist nu al dat ik me dus sowieso aan de dresscode zou gaan houden, want instructies zijn instructies.

Samen met Arjen ging ik in een kledingzaak op zoek naar pastel chic. Arjen verdween om een pak voor zichzelf te zoeken. Ik dacht na over wat ik hoopte te vinden: het was het liefst iets met een broek, zodat ik met goed fatsoen gympen kon dragen. En niet te warm, want het was nu al 30 graden en het was nog ochtend. In de winkel vroeg ik om advies.
“Ik zoek een luchtig chic pak,” zei ik, “in een pastelkleur.”
“Ik ga even een rondje doen door de winkel,” zei het meisje.

Ze kwam terug met een lila pak: een jasje en broek met wijde pijpen. Ik kleedde me om in de kleedkamer en kwam er achter dat ik weer eens vergeten was dat ik een klein solide vrouwtje ben, geen langbenig model. Het pak zag er met mij erin uit als een dik overgordijn dat over de grond sleept. Het was ook bloedheet, trouwens. Ik trok het snel weer uit.
“Ik heb ook deze twee nog voor je,” zei het meisje, en ze overhandigde me mouwloze broekpakken: een felblauw en een felgroen.
“Heel mooi”, zei ik, “maar ze zijn geen pastel.”
“Je hebt gelijk,” zei ze op de manier waarop ChatGPT opdrachten vaak verkeerd begrijpt. A.I. benadert het echte leven soms beter dan we denken.

Ik kocht een beige broek met wijde pijpen en bijpassend jasje, en een chic wit kanten hemdje. Door de dunnere stof van de broek en het blote hemdje kwam ik meteen voor een nieuw probleem te staan: ik had nieuw ondergoed nodig.
“Dat kan hiernaast,” zei het meisje, dus ik vertrok naar hiernaast: een lingeriewinkel met felgekleurde bikini’s in de etalage.

In de tweede winkel vroeg ik meteen advies. Zelf op zoek gaan was uitgesloten.
“Ik ga naar een bruiloftsfeest vanavond,” zei ik, “ik heb nieuwe kleren en nu zoek ik bijpassende onderkleren.” Ik werd in een pashokje gestopt.
“Laat maar eens zien wat je nu draagt,” zei de vrouw.
Ik trok mijn shirt uit. Het zweet liep langs mijn rug naar beneden.
“O,” zei ze, terwijl ze naar mijn verlepte en saaie bh keek, “dit wordt voor mij een makkie.” Met een meetlint mat ze de omvang van mijn ribbenkast.
“Sorry,” zei ik, “ik wist vanmorgen nog niet dat ik hier terecht zou komen, anders had ik wel wat anders aangedaan.” In deze zojuist door mij verzonnen wereld had ik blijkbaar een lade vol met kanten bh’s in alle kleuren van de regenboog.
“Geeft niks,” zei de vrouw monter, “ik ga even een rondje door de winkel doen.”
Er waren nog nooit speciaal voor mij door anderen rondjes in winkels gemaakt, maar nu gebeurde het al voor de tweede keer op dezelfde dag. Ze kwam terug met een kanten witte bh, ik had nog nooit zoiets moois in het echt gezien. Hij leek me wat klein, maar ik trok hem aan. Ze had gelijk, mijn oude bh keek verdrietig toe vanaf een haakje, maar met deze leek ik wel een prinses – in haar ondergoed.

“Ik vind hem zo mooi,” zei ik.
“Ik wil gewoon dat je je fijn voelt,” zei de vrouw, “dat is het belangrijkste.”
“Sorry dat ik zo zweet,” zei ik.
“Ik ook,” zei de vrouw, “het geeft niks, we zijn gewoon aardige mensen hoor.”
“Ondergoedverkopers?”
“Ja, er gaan verhalen rond over dat we gemeen zijn, op internet.”
“Ik vind je helemaal niet gemeen,” zei ik, “ik vind je juist lief.”

Ondertussen kwam Arjen de winkel binnen, op zoek naar mij.
“Ik zoek mijn vrouw,” zei hij verontschuldigend.
“Hier ben ik,” riep ik.
Opgelucht verscheen hij even later met zijn hoofd door mijn gordijntje.
“Wow!” zei hij.
“Ja, wow,” zei ik.
Hij boog zich dichter naar me toe. “Ik liep bijna een ander pashokje in met een mevrouw in een bikini.”

Ik paste nog een paar andere modellen en daarna zelfs wat onderbroeken ter waarde van een volle tas boodschappen. Het werd een flinke stapel. Alles werd in chic pastel vloeipapier ingepakt, de bruidegom zou trots op me zijn.
“Veel plezier met je aankopen vanavond,” zei de verkoopster.
De bikinipas-mevrouw en haar man keken ons vrolijk aan.
“We hebben een feestje,” zei ik.
“Hm hm,” zei de mevrouw.

De moeder van de bruidegom zag er trouwens prachtig uit, in een zwart met gouden jurk.